22 maart

De weg vanaf de camping bij Azrou naar de Marjane supermarkt in Meknès was bijna helemaal dubbelbaans en het schoot dan ook lekker op. Grappig om te zien dat er rondom Meknès veel wijngaarden te vinden zijn met daarin wijnkastelen die in Frankrijk niet zouden misstaan. In Meknès zelf reden we vlak langs de oude Medina, het zag er prachtig uit! Andries en Tiny: ook hier kun je per calèche de stad verkennen.
Na Moulay-Idriss namen we een klein weggetje binnendoor, dat 14 kilometer verder weer uitkwam op de route nationale, dat weggetje werd gaandeweg slechter, erg smal en met veel “nids de poules” maar landschappelijk was het erg mooi, palmbomen, cactussen, oleanders, hoge rotswanden met daarin een paar grotwoningen en helemaal beneden een prachtig riviertje. De paar mensen die we daar tegenkwamen waren weer erg vriendelijk en de meesten zwaaiden vrolijk naar ons. Dat werd later op de route nationale anders, waren we er inmiddels een beetje aan gewend dat vooral kinderen massaal wuifden als we voorbij kwamen, nu was dat helemaal niet meer het geval, ze keken meestal niet eens meer op. Daar hadden we het net over toen er een steen naar de camper werd gegooid, ik zag wie het deed, een verveeld kijkende jongen die met nog 2 jongens in de berm zat. Gelukkig bleef het bij dit ene incidentje en was er geen schade. Ondanks het feit dat de route nationale in slechte staat verkeerde, bereikten we onze bestemming, motel-camping Rif in Ouazzane, al vrij vroeg in de middag. De ligging van deze camping, direct aan de doorgaande weg, is overdag niet erg rustig maar we keken uit op sinaasappel- en mispelbomen en op de groentetuin van de camping, niet slecht voor een tussenstop.
Vandaag zijn we verder gereisd naar Cabo Negro, de route was prachtig en het viel ons op dat de vrouwen uit het Rifgebergte vaak heel kleurig gekleed zijn, mooie rokken met daarover een kleurige doek, om hun hoofd een felle kleur hoofddoek met daarop een strooien hoed, met allerlei versiersels in verschillende kleuren. Een heel verschil met de zwarte bourka’s die je veel meer in het zuiden ziet. Het viel ons ook op dat het vanaf Chefchaouen overal zo schoon en netjes is, of wordt gemaakt, overal zagen we mensen bezig met schoonmaakklussen, verven, onderhoud plantsoenen, rotondes, er was zelfs een complete schoolklas bezig om straatafval te verwijderen. En hier aan de kust ziet het er helemaal piekfijn uit, zó netjes dat we gekscherend tegen elkaar zeiden dat de koning vast op bezoek zou komen en laat dat nu ook precies het geval zijn. Of ze er hier op La Ferma zo blij mee zijn? (Dat zullen ze ons nooit zeggen) De weg, waar deze Aire aan ligt, wordt helemaal opnieuw geasfalteerd met als gevolg dat je er maar moeilijk kunt komen, het is nu veel rustiger dan een paar weken geleden terwijl de camping in Martil, een badplaats vlakbij, nu helemaal vol stond… Hier op La ferma is nu plaats te over voor de schapen, de kippen en de paarden, alles loopt vrij en blij over het terrein.
Morgen gaan we naar Ceuta, we willen de boot van 15,30u nemen en we hopen dat het dan erg druk is zodat de Spaanse douane niet veel tijd voor ons zal hebben want………het beloofde dokument (uitslag loboratorium bloedonderzoek van Shiva en Shira) dat de dierenarts in Ceuta ons beloofd had te mailen is niet gekomen. Wij maakten ons steeds niet zo druk want we waren er beiden van overtuigd dat we de factuur van het onderzoek hadden gekregen en dat we dit eventueel als bewijsstuk zouden kunnen overleggen maar we hebben de hele camper inmiddels doorzocht en er is geen factuur te bekennen, waarschijnlijk hebben we deze in alles stress van een paar weken geleden gewoon laten liggen. Wel hebben we een visitekaartje van de betreffende dierenarts gevonden, mochten we aangehouden worden dan kunnen we in elk geval zijn adres en telefoonnummer geven. We hoorden onderweg ook van mensen dat zij helemaal niet op de hoogte waren van deze eis voor bloedonderzoek op huisdieren en lang niet iedereen had dit geregeld, het is ook raar, dierenartsen in Frankrijk zijn niet op de hoogte en op internet heb ikzelf in de verhalen over huisdieren mee naar Marokko ook nooit iets dergelijks gelezen. We hebben begrepen dat er op drukke momenten minder wordt gecontroleerd en we hopen dat we verder geen problemen ondervinden, spannend blijft het wel.
Vanavond gaan we nog een, voorlopig laatste, keer Marokkaans eten, daar zijn we mee begonnen toen de reis door Marokko nog moest beginnen en we vinden het leuk (en lekker!) om daarmee te eindigen. We kijken terug op een prachtige tijd in dit prachtige land waar wij eigenlijk alleen maar hele vriendelijke en lieve mensen zijn tegengekomen, onveilig hebben we ons hier nooit gevoeld. Opvallend vonden we het dat de mensen elkaar hier heel veel gunnen, vind je niet wat je zoekt bij de één dan verwijst die je door naar de ander, meestal met je meelopend om ervoor te zorgen dat je het betreffende zaakje weet te vinden! Waar vind je deze mentaliteit nog? Wilders zou hier eens moeten kamperen om te ervaren hoe enorm gastvrij de mensen hier zijn, ook als ze zelf niets te makken hebben! Wij hopen in elk geval volgend jaar opnieuw naar het Afrikaanse continent te kunnen afreizen.