28 februari

We zijn gisteren met weemoed uit Taghazout vertrokken, het was er zó leuk en de mensen zo aardig. De gardien, alweer iemand met de naam Hassan, heeft ons zijn telefoonnummer gegeven en gezegd dat als we volgend jaar weer willen komen, we hem even moeten bellen, hij zal dan dezelfde mooie plek voor ons vrijhouden.
De rit van Taghazout naar Tiznit en later verder naar Aglou was landschappelijk niet heel bijzonder, opvallend vonden we wel het enorm verzorgde straatbeeld in en om Agadir, prachtige (palm)bomen, bloeiende bougainville en geraniums en alles heel schoon, ook de rotondes waren een lust voor het oog. Verder zagen we onderweg heel veel schapen die helemaal opgingen in de kleur van het vrij kale, stenige landschap met weinig bomen.
Het was onze bedoeling om even in Tiznit rond te kijken, dit stadje staat bekend om haar talrijke zilversmederijen en zilveren sieraden. We vonden niet gemakkelijk een parkeerplek en besloten door de poort de medina in te rijden (we zagen een vrachtwagentje hetzelfde doen en dachten dat we de gok wel konden wagen) Het ging eerst ook goed maar hoe verder we kwamen hoe smaller de straat werd en even later zagen we aan weerskanten het inmiddels bekende beeld van Arabische souks die druk
werden bezocht door de plaatselijke bevolking. Ik had natuurlijk vanuit de camper een foto moeten maken van al die mensen die opzij gingen om plaats voor ons te maken maar ik voelde me daarvoor toch net iets te bezwaard, we waren blij dat we weer door een andere poort buiten de medina geraakten. De stadsmuur volgend vonden we uiteindelijk toch een parkeerplek en dus zijn we het stadje nog even lopend in geweest. Helaas bleken de “zilverstraatjes” een heel eind verder te liggen en omdat het voor Shiva erg warm was hebben we het gelaten voor wat het was en ons bezoek beperkt tot een wat achteraf gelegen zilversmederij. Dat was trouwens wel erg leuk, we werden warm ontvangen, kregen thee en mochten kijken hoe alles wordt gemaakt. Ontzettend veel priegelwerk en heel mooi vakmanschap!
De aankomst op camping Aglou stond in schril contrast met wat we tot nog toe in Marokko hebben ervaren, het was onpersoonlijk en zakelijk. Het zal misschien te maken hebben met de grootte van de camping, 260 door heggen afgescheiden plaatsen (van ieder nog geen 50m2) De medewerkers op het terrein zijn overigens wel heel vriendelijk en behulpzaam, er is hier van alles, een winkel, een restaurant, wasmachines, je kunt je auto wassen, er is een kapper, een zwembad en het sanitair is goed én schoon! Toen we aankwamen was er zelfs animatie in de vorm van muziekoptredens…wat een verschil met ons paradijsje in Taghazout.
Het overgrote deel van de gasten op de camping komt uit Frankrijk en de meesten daarvan blijven hier een paar maanden, maar er zijn ook Friezen, Ali en Foppe, en onze buren hier zijn Andries en Tiny!
Er is op dit moment in het dorpje Aglou een 4 dagen durend feest aan de gang, gisteravond hoorde ik de muziek van Khaled (Aïsha!) voorbijkomen, vandaag was er een rolstoelenrace op het strand, er waren parapenters en een spektakel met paarden, Hans is er vanmiddag even met Andries naar gaan kijken (zie foto’s)
Shiva heeft hier een rustige plek die ze even niet meer hoeft te delen met andere honden en Shira gaf vandaag duidelijk te kennen dat ze ook wel eens even naar buiten wilde (in Taghazout taalde ze daar niet naar, kennelijk veel te onrustig) Ik heb haar dus in het tuigje gehesen en aan een riempje mee naar buiten genomen, grappig dat dit nu al stukken beter gaat dan de eerste keren, nog even en ik kan haar uitlaten zoals je een hond uitlaat;-)

Net een kilo rascasse (schorpioenvis) gekocht, rascasse wordt gebruikt in de echte Bouillabaisse uit Marseille maar is ook erg lekker om zo te eten, even stoven in een lekkere bouillon en dan gaan we het zo eten met brood en aïoli.

We hebben vandaag gebruik gemaakt van de luxe die het terrein ons te bieden heeft en trekken morgen verder richting Tafraoute, het binnenland in.