12 maart

De reis via de Gorges van de Todra en de Gheris naar Goulmina was, met uitzondering misschien van het eerste deel waar het door wegwerkzaamheden soms even wat precair werd, goed te doen en spectaculair mooi! Direct nadat we het smalle weggetje richting de Todra insloegen zaten we middenin een prachtige groene oase, één en al palmbomen en oleanders, oude kashba’s, talrijke mini-campings en auberges, de gorges van de Todra zijn intussen door menigeen ontdekt, zoveel is wel duidelijk. En de gorges zelf, zijn dan ook erg mooi, de weg ligt zo’n beetje op dezelfde hoogte als de rivier en wordt omsloten door kloven van wel 300 meter hoog en de kleuren van het gebergte blijven onveranderlijk mooi, van oker tot terra naar dieprood. Na de gorges ging de weg stijgen, het was al fris en het werd echt koud met slechts 3 graden! We kwamen door oude Berberdorpjes, we zagen zo nu en dan een herder met een kudde geiten, we kwamen langs grotwoningen, zagen tenten van nomaden en de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte. We hadden de weg bijna voor ons alleen, er kwam hooguit eens een volgeladen taxi voorbij en verder was het stil, in de buurt van hele armoedige dorpjes kwamen kinderen aanrennen zodra ze het geluid van een naderende camper hoorden, we konden het vaak niet over ons hart verkrijgen om zomaar door te rijden en we hebben zo nu en dan maar wat kleurstiften en snoep uitgedeeld. Verder viel op dat er, net als overal, in de dorpjes veel mensen op straat waren, onveranderlijk vriendelijk wuivend. Na het dorpje Assoul bereikten we de gorges van de Gheris, alweer paradijselijk mooi, hoge rotsen, groene oases met daarin een kudde dromedarissen, en in tegenstelling tot de gorges van de Todra, hier helemaal geen toerisme. De meeste mensen laten deze kloof voor wat het is omdat de weg niet goed was maar er is goed aan gewerkt want behalve een paar passages over de rivier de Gheris was de hele route prima te doen. Dat was camping Chez Michèle in Goulmina ook, we werden vriendelijk ontvangen door een Franse dame en we werden door haar getrakteerd op een glaasje thee. Deze vriendelijke dame was niet de eigenares, dat was een vrouw die geen woord zei en ons geen blik waardig keurde. Terwijl we even zaten te genieten van onze thee werd er achter de schermen ineens flink ruzie gemaakt, we hoorden luid gekrijs en zagen een stoel door de lucht vliegen…. Michèle….? Geen idee wat er aan de hand was maar het sfeertje was niet fijn. Bovendien stonden we schuin tegenover een hele grote en luxe camper, de eigenaar daarvan, die duidelijk bevriend was met de camping-eigenaresse, was een akelige man die eigenlijk geen buren duldde, hij had al moeite met ons en toen er ook nog een camperaar op de plek tegenover hem ging staan, was het helemaal mis. Ondanks de prima voorzieningen op de camping een goede reden om de volgende dag verder te trekken, ook al omdat het weer nog steeds slecht was.